Jakoś nie mogę się zebrać do pisania. Rzadko tu zaglądam. Zaznaczam sobie co nieco na wykresie, wpisuję wagę, sprawdzam który to tydzień ciąży. I tyle.
W sobotę minęło pół roku. Pół roku temu zmienił się mój świat i ja sama. Smutny to był dzień, myśli poszybowały w kierunku szpitala. Jak powiedziałam o tym mężowi, to się popłakałam. Wszystkie dzieci, które miały przyjść na świat przed naszym już są. Cała szóstka. Zdrowe, żywe. A mi żal, bo czuję jak bym ja swoje Dziecko zawiodła. Nie urodziłam go. Nie dałam rady. Jako jedyna.
Wczoraj był 7t4d. To w tym dniu straciłam ciążę. Pojutrze idę do lekarza i najbardziej zastanawia mnie to, czy nasze Dziecko żyje. Czy ŻYJE. Boję się, że życie po raz kolejny zrobi sobie ze mnie jaja.

Mamy serduszko!
Rano miałam takie nerwy, że prawie puściłam pawia. Mam założona kartę ciąży i skierowanie na prenatalne. Na dziś wszystko jest ok. Kolejna wizyta 15.06.